අද නම් මම තියන්න යන කතාව නිසා මගේ බෙල්ල යාවි ද දන්නෑ. කියන්න සංතෝසයි අද රටේ ප්‍රජාතන්නතරවාදය නිසා දැන් බ්ලොග් එකක් ලියන්න වෙලා තියෙන්නෙත් දත් තිස්දෙක මැද්දේ තියෙන දිව වගේ ඉඳගෙන නොවැ. ඒත් වෙලාවක හිතෙනවා මේක නම් කට කෑවත් කියන්න ඕනේ කියලා. කවුරු වුනත් මේවා දැනගත්තට අහක යන්නේ නෑ. ඔන්න එහෙනම් මගෙත් බේරුමට උන්ගෙත් බේරුමට “දන්නෝ දනිති, නොදන්නෝ යථා කාලයේ දැන ගනිති” කියලා ලිව්වා සමහර නම් ගම් මනඃකල්පිතව.
අද මාතෘකාව හිඟන්නෝ, සමහර වෙලාවට අතේ සතේ නැතිවෙනකොට එහෙම අපිත් ඔරිමජිනල් හිඟන්නෝ තමයි. ඒත් මම කියන්න යන්නේ අපි වගේ අර්ධ කාලීන නොවන පූර්ණ කාලීන සේවයේ නියුතු හිඟන්නේ එහෙමත් නැන්නම් නම්බු පිටින් කියනවනං යාචක වෘත්තියේ නියැලෙන්නෝ ගැන. ඒ අතරත් ඉන්නවා සමහරු, උන්ට කියන සිංහල බාසාවේ තියෙන වචනය මොකක්ද කියලා මම තාම හොයනවා. උන් ගැන පස්සේ කියන්නම්. දැන් කියන්නේ පෙනුමෙන් ම ජෙනුයින් හිඟන්නෝ ගැන. ඒකෙනුත් වැඩි පිරිසක් නි‍යෝජනය කරන හොර හිඟන්නෝ ගැනයි අද කතිකාවත.
මම හිතන්නේ යාචක වෘත්තියේ නියැ‍ලුණු ලංකාවේ පෝසත්ම හිඟන්නා හිටියේ අපේ ඒරියා එකේ ඒ කියන්නේ අනුරාධපුර පූජනීය නගරයේ. සමහරු නම් මේ කතාව අහලත් ඇති. හප්පේ නියම පොරක් නේ මිනිහා. ඔය අනුරාධපුර නව නගරය ඒ අවට තමයි මිනිහගේ ෆීල්ඩ් එක. මම හිඟන්නා කවුද කොහොම පොරක්ද කියන්න යන්නේ නෑ. කිව්වා කියලා වැඩකුත් නෑ. මිනිහා දැන් ජීවතුන් අතර නෑ. ජීවත් වෙලා ඉන්නකල් මිනිහටම කියලා තිබුනේ ස‍ාමාන්‍ය හිඟන්නෙකුට තියෙන කෝප්පයක්, කිලිටි රෙදි කඩමාල්ලක් වගේ ලට්ටා ලොට්ටා කීපයක් විතරයි. නමුත් මිනිහා මළාට පස්සේ එලි වුණු දේවල් ඇහුවාම තමයි මයිල් කෙලින් හිටින්නේ.
මේ මනුස්සයා හිඟන්නා වගේ හිටිය මොකද ප්‍රමුඛ පෙලේ ව්‍යාපාරියෙක්. නිකම් ව්‍යාපාරයක් නෙවෙයි. සමූහ ව්‍යාපාරයක්. මිනිහා පුද්ගලික මූල්‍ය ව්‍යාපාර හිමියෙක්. තේරෙන විදියට කියනවනං පොලී මුදලාලි නෙනෙක්. ඔය ඒ පැත්තේ බොහොම ප්‍රාථමික මට්ටමේ වෙලෙන්දෝ, එතකොට මිනිහා වගේ යාචක වෘත්තිකයෝ වගේ අය තමයි මිනිහගේ ගණුදෙණූකරුවෝ වෙලා තියෙන්නේ. මේක බොහොම රහසින් කරලා තියෙන්නේ. ඒක එහෙමයි. ඊලඟට මිනිහට තිබිලා තියෙනවා බස් එකක්. අනුරාධපුර නගරයේම වැඩ කරන එකක්. බස් එකකින් දවසකට එන ඉන්කම් එක හිතාගත්ත හැකිනේ. එතනින් ගියහම ඇඹිලිපිටිය පැත්තේ ලොකු කෙසෙල් වගාවක් සහිත ඉඩමක් ඇතුළු ඉඩ කඩම් කීපයක් වගේ තව තව වත්කම් බොහොමයක් තිබිලා තියෙනවා. සමහරු කියනවා මිනිහා දරු පවුල් කාරයෙක් ය. දරුවන්ට හොඳට උගන්නලා තියෙවාය. ඒ ගොල්ලෝ හොඳ තැන්වල ඉන්නවය කියලාත ඒවා නම් ඇත්තද බොරුද දන්නේ නෑ. හොදම කතාව මේකයි. මේ හැම දෙයක්ම මිනිහා කරලා තියෙන්නේ හිඟා කාලා හොයපු සල්ලි වලින් ලු. කොහොමද වැඩ. එක අතකින් මිනිහා නියම මැනේජ්මන්ට් එකක් තියෙන පොරක්. අපිටත් නියම ආදර්සයක් ගන්නව නං. මේ මේ වගේ උන් හොයලා තමයි දේශබන්දු දේශශක්ති සම්මාන පට්ටම් දෙන්න වටින්නේ. කොහොමද ජීවත් වෙලා ඉන්න කාලේ එලි වුනානම් මේ දේවල්, මිනිස්සුන්ගෙන් හම්බ වෙයි නියම සම්මාන පට්ටම් ටිකක්.
ඒ එහෙ කතාවක් නේ. මෙහෙත් ඉන්නවා ඔහොමද කියලා දන්නේ නැතත් ඔයිට ටිකක් ලඟින් යනවයි කියලා හිතෙන ජාතියේ බඩු කීපයක්. උන් නම් කරන්ට්ලි අ’වේලබල් කිසිම කරදරයක් නැතුව. ඒ නිසා මම මේවා ගෙඩි පිටින් දැම්මොත් මටත් වෙන්නේ අතක් පයක් නැතිව හිඟා කන්න. ඒ නිසා ප්‍රේමදාස මහත්තයා කිව්වා වගේ තමන්ගේ ආරක්ෂාව තවන්ම සලසා ගෙන (උන්දැටත් බැරිවෙච්චි වැඩේ) තමයි වැඩේ කරන්න වෙන්නේ. සමහරු හිතයිද දන්නේ නෑ බ්ලොග් සයිට් වල පෝස්ට් වෙන දේවල් හිඟන්නෝ දැන ගන්නේ කොහොමද කියලා. එහෙම හිතන අයට ඉතිං සොරි තමයි. ඔහෙලා දන්නවද දන්නේ නෑ ගම්පහ ටවුන් එකේ ඉන්නවා ටීනේජ් හිඟන්නෙක්. ඌ ෆේස්බුක් එකෙත් ඉන්නවා. උගේ වැඩේ ම කීයක් හරි හොයාගෙන සයිබර් කැෆේ එකකට රිංගන එක. ඊට වැඩිය කියන්න බෑ ඌ ගැන. මොකද මමත් ගම්පහ යන්න එන්න එපැයි.
මට නිතරම හම්බවෙන සුපුරුදු හිඟන්නෝ කීප දෙනෙක් ඉන්නවා. නිට්ටඹූව නගරය හා ඒ අවට ප්‍රදේශ තමයි උන්දලාගේ ආවරණ කලාපය. උන් දැන් මට කොච්චර සුපුරුදු ද කියනවනං උන් බස් එකට නැගලා කියාගෙන යන හෑල්ල උන්ට කලිං, උන්ටත් වඩා හොඳට මට කිව්වහැකි. මේ බස් නැවතුමට සාමාන්‍යයෙන් හැමදාම යන්නේ එන්නේ එකම මගී පිරිසක්. ඉතිං මේ හිඟන්නොත් හැමදාම පාහේ හිඟා කන්නේ එකම පිරිසකින් බලාගෙන යනකොට. හැමෝම දන්නා හඳුනන උදවිය. මම ඉතිං පිටගංකාරයා වෙච්චි. මම දන්නේ නෑ ඔය එකෙකුගෙවත් වගතුග. ඒත් කාලයක් මේ පැත්තේ ඉන්න මිනිස්සු දන්නවා උන්ගේ කල්කිරියාව අගේට. දවසක් මම මේ කියන වර්ගයේ විද්වත් වෘත්තිකයෙක් නැග්ගා මම හිටිය බස් එකටත්. මිනිහගේ අතක පොඩි අඩුපාඩුවක්. උපතින්ම නෙවෙයි. මිනිහ කියන්නේ මොකක්ද මැසින් එකකට අහු වෙලා ලු. කෘතිමව ඒ අත දා ගන්න තමයි මේ කීය කීය හරි එකතු කරන්නේ. අනේ මම දන්නෑ එහෙම දාන්න පුළුවන් කමක් ලංකාවේ තියෙනවද කියලා. මම ඒක ගැන කල්පනා කරකකොට අර මිනිහා බැහැලා ගියාට පස්සේ මම ලඟ හිටිය මනුස්සයෙක්, දුන්නා නියම කමෙන්ට් එකක්. “ඔය යකා දැන් හිඟා කාපු කාලේ හැටියට දැන් වෙනකොට කෘතිම අතක් නෙවෙයි, කෘතිම කකුල් දෙකකුත් දාගන්න පුළුවන් ඇති” යි කියලා මේ මිනිහා බස් එකටම ඇහෙන්න කියාපි නේ. අර මිනිහාට ඇහුනා නම් ඇඩ්‍රස් නෑනේ. අනේ මංදා කවුරු හරිද කවුරු වැරදිද කියලා.
මේකත් කලිං ලොකේෂන් එකේම සිද්දියක්. චරිතය වෙනස්. මම පැත්තනට වෙලා හිටගෙන ඉන්නවා. මම හිටිය වගක් මිනිහට ගානක් නෑ. මිනිහා උදේ වරුවේ කලෙක්ෂන් බලනවා. අන්තිමට හයසිය පනහයි කියනවත් මම අහගෙන. ඔතෙනට ආවා බස් කොන්දා මහතෙක්. ඒ අයට ඉතිං මේ අය දෙයියොනේ මාරු කාසි මවන. ඇවිත් අහනවා “අද කොහොමද?” කියලා. මොකක්ද දන්නවද අර හිඟන්නයි කියන මනුස්සයා කිව්වේ “වැඩක් නෑ බං, උදේ වරුවටම රුපියන් හයසිය පනහයි”. මේකා කෑවත් මදිනේ ඉතිං.
ඔය වගේ ආත බූත ෙගාඩක් තියෙනවා කියනවනං. ඒ ඇරෙන්න වෙනමම සාංස්කෘතියක් තියෙනවා නේ මොඩර්න් හිඟන්නන්ගේ. මේ අයට හිඟන්නෝ කියන්නත් බෑ. ඒත් බලාගෙන යනකොට නොකියත් බෑ. අර කොල බෙදන උදවිය එහෙම. හප්පා ඒ අය ගැනත් කයි කතන්දර බොහොමයි. ඒවා ඉඩ තියෙන තියෙන විදියට තමා ඉතිං. හො‍ෙඳ්...
February 28, 2010 at 12:05 PM
අර හිඟාකාලා කැෆේ එකකට රිංගනවා කියපු එකා ගේ කතා කෑල්ල මරු,. හෙ හේ..