අපේ ජීවිතවල හොඳම කාලේ මොකක්ද කියලා කාගෙන් හරි ඇහුවොත් එයා නොවරදවාම කියාවි ළමා කාලය නැත්තම් පාසල් කාලය කියලා. ගොඩක් අය වගේම මටත් කියන්න තියෙන්නේ ඒ ටිකම තමයි. මගේ ජීවිතයේත් සුපිරිම කාලය ඉස්කෝලේ ගිය කාලේ තමයි.
මම ඉස්කෝලේ ගිහිං තියෙන්නේ ඕ ලෙවල් වෙනකල් විතරයි. ඒ ලෙවල් වලටත් මාස ගානක් ගියා. ඒ අවුරුදු එකොලහට මොනතරම් දේවල් කරන්න ඇත්ද? ඉගෙන ගත්තා. ඒ හැටියටම පිස්සු කෙළියා. මොන දේ කලත් අන්තිමට A2, B5, C3 ක් එක්ක ඕ ලෙවල් පාස් වුණා. මම සාමාන්‍යයෙන් ඉස්කෝලෙ එච්චර හොඳ චරිතයක් නම් නෙවෙයි. බලු වැඩ නොකලට අම්බානක කැත වැඩ නං කරලා ඇති. කියන්න ගියොත් කොහෙන් පටන් අරන් කොහෙන් ඉවර කරන්නද දන්නේ නෑ.
මට හිතෙන හැටියට මම ඉස්‍කොලෙ හිටිය හොඳම පංතිය තමයි ඕ ලෙවල් පංතිය. අනේ මංදා ඒ ඇයි කියන්න. ඒ දවස් වල කරන්න වැඩ ඉහටත් උඩින්නේ. මටත් එහෙම තමයි. ඒත් අන්තිමට කරන වැඩකුත් නෑ. ඉස්කෝලේ ගිහිං ගෙදර ආපු ගමන් කාලා පැය දෙකක් විතර නිදා ගන්නවා. ඒ නිදා ගත්තා කියලා රෑට ඇහැරලා ඉන්නෙත් නෑ එක විනාඩියක්. නවය වෙනකොට බඩු නිදි. ආයෙ උදේ හයට විතර නැගිටලා හතයි පනස්පහට පටන් ගන්න ඉස්කෝලෙට හතයි පනස්හකරට විතර යනවා. ඒ දවස් වල අපිට අතුගාන්න තියෙන දවසක් වත් දන්නේ නෑ. අඩුම ගානේ අතුගාන්න තියෙන්නේ පංතියද මිදුලද කියන්නවත් අපි දන්නේ නෑ. මේක මට විතරක් තිබුණූ ලෙඩක් නෙවෙයි. විසි ගනනක් වුනු පංතියෙ මුලු පිරිමි සනුහරේටම තිබුණු ලෙඩක්. කට්ටියම උදේට යන්නෙත් එකට, ආපහු එන්නෙත් එකට. හමුවෙන සහ විසිර යන තැන ඉස්කොලේ ඉස්සරහා හන්දිය. එතන ඉඳං තමයි ඉස්කොලෙට යන්න පටන් ගන්නේ. ඝණ පූරණය වෙනකල් ගමනාරම්භ වෙන්නේ නෑ. අන්න සිරිත්